Polscy Bracia

PolscyBracia

 Problem Braci polskich jest niezwykle złożoną i interesującą sprawą. Wynika to z ich ogromnego wpływu na życie,kulturę i politykę polską a także z dramatu Holocaustu, który po części niektórzy Bracia starają się przypisać Polakom, jak chociażby Gross znany komunistyczny gottrwaldowiec, który prysnął na dziki zachód skąd opluwa kraj swego dzieciństwa ,młodości i studiów na UJ-ocie.

Bracia licznie zamieszkiwali polskie Kresy, by po drugiej wojnie światowej przyjechać do nowej Polski na rosyjskich tankach T-34.

Przejęli oni w PRL-u kluczowe stanowiska w życiu społeczno-polityczno-gospodarczym.Zatem odpowiadają oni w stopniu nie mniejszym niż Polacy za kształt i obraz powojennej Polski.

 Sprzeniewierzyli się oni polskiej pokojowej polityce zagranicznej popierając wojnę izraelsko-egipską, co skutkowało rokiem 1968 i tzw.wypadkami marcowymi oraz emigracją sporej liczby polskiego żydowstwa na Zachód. Mimo wielesetletniej twórczej koegzystencji pozostała jednak głęboka zadra zarówno wśród nich jak i Polaków. Gdy przyjrzymy się historii współczesnej Polski to okazuje się, że powtarzane z dekadową dokładnością peerelowskie wstrząsy i zaburzenia społeczne inspirowane były przez środowiska bratnie, które odstawiano od polskiego cyca czerwonej władzy, jaką oni zaimplementowali Polsce.

 Po solidarnościowej rewolcie całość władzy we wszystkich partiach politycznych, ogniwach władzy sądowniczej i wykonawczej, w mediach oraz w polskim episkopacie przejęli polscy Bracia. Rezultaty i skutki tej transformacji widoczne są gołym okiem. Wszelkie próby zaledwie dotykania problemu judaizacji Polski natychmiast okrzykiwane są faszyzacją Polski, której sztandarowym hasłem był antysemityzm, jaki ponoć Polacy wypijają wraz z mlekiem matki.

 Zupełnym milczeniem natomiast pomija się, co wypijają z mlekiem matki bratniej jej dzieci. Nie zauważa się, że polski Prezydent Kalkstein obchodził nader ostentacyjnie w swoim pałacu święto Chanuki jak przystało na autentycznego Polaka paradującego w sławetnej jarmułeczce, a dzisiaj odżegnywanego od czci i wiary przez swoich starszych braci w wierze, pozostających przy pełnionej władzy.

 W tej złożonej sytuacji warto się przyjrzeć wybitnemu polskiemu poecie posiadającemu żydowskie korzenie, o których mówi on wprost i ostentacyjnie, że kwestia wyboru narodowości jest niewątpliwie jego osobistą i intymną sprawą. Tym niemniej wydaje się, że jego tożsamość narodowa pozostaje zupełnie inna niż zwyklego Polaka, chciałoby się powiedzieć jest ona bardziej wzbogacona.

 I wypada zapytać się czy zmierza ona w tym samym kierunku jaki starał się nakreślić Jaruzelski w swej deklaracji programowej „Dokąd zmierzamy? O co walczymy?”, nota bene generała będącego także polskim Bratem jak donoszą ostatnie osiągnięcia polskiej nauki.

 Polacy nie mają nic przeciwko mniejszościom narodowym funkcjonującym w Polsce, że wspomnimy Niemców, Braci,Białorusinów,Ukraińcow,Czechów, Słowaków i Litwinów ale nie mogą wyrazić zgody na to by jedna z tych mniejszości przejęła całość władzy politycznej nad krajem, bowiem łamie to w elementarny sposób fundamentalne zasady demokracji, wolności i pluralizmu, stanowiących w takim ujęciu nad wyraz skoncentrowaną ksenofobię, rasizm i antypolonizm.

 Jak więc widzimy, każdy medal ma dwie strony i udowadnianie, że istnieje tylko świetlany dla Braci awers oraz ponury dla Polaków rewers jest niepoważnym nieporozumieniem lub świadomą grą polityczną obliczoną na bardzo konkretne zyski, które zawsze w takim przypadku czerpie mniejszość kosztem zdecydowanej większości pozbawionej władzy w charakterystyczny sposób dla kapitalizmu.

 Z uwagi na niesłychaną trudność w sprawiedliwej ocenie relacji polsko-bratnich chciałoby się oddać głos Julianowi Tuwimowi wielce otwartemu umysłowi i humaniście, polskiemu poecie i twórcy jakże wspanialych a często obiektywnych i otwartych a nawet jędrnych utworów poetyckich wydaje się rzucających jakieś światło na polsko-bratnie relacje.

 Julian Tuwim mówi więc o swoim spojrzeniu naBraci, na siebie i całą otaczającą go resztę. Warto zatem poznać literaturę mogącą przybliżyć problem polsko-żydowski z pierwszej i najbardziej profesjonalnej ręki. Spojrzenie to jest z pewnością bardziej adekwatne i kompetentne aniżeli przeciętnego Walka czy Srula.

 Posłuchajmy więc co mówi wielki poeta dwóch narodów jakże unikający zbędnych konflktów we współczesnym świecie  ostatnio serwowanych w wykonaniu dwóch wykładowczyń UMCS w Lublinie.

Oto jak Tuwim widzi Braci.

 Tuwim „Bracia”

Czarni, chytrzy, brodaci,
Z obłąkanymi oczyma,
W których jest wieczny lęk,
W których jest wieków spuścizna,
Ludzie,
Którzy nie wiedzą, co znaczy ojczyzna,
Bo żyją wszędy,
Tragiczni, nerwowi ludzie,
Przybłędy.

Szwargocą, wiecznie szwargocą
Wymachując długimi rękoma,
Opowiadają sobie jakieś trwożne rzeczy
I uśmiechają się chytrze,
Tajnie posiedli najskrytsze
Z miliarda czarnych, pokracznych literek
Ci chorzy obłąkańcy,
Wybrany Ród człowieczy!
Pomazańcy!

Pogładzą mokre brody
I znowu radzą, radzą…
– Tego na bok odprowadzą,
Tego wołają na stronę,
Trzęsą się… oczy strwożone
Rzucą szybko przed siebie,
Czy ktoś nie słyszy…

Wieki wyryły im na twarzach
Bolesny grymas cierpienia,
Bo noszą w duszy wspomnienia
O murach Jerozolimy,
O jakimś czarnym pogrzebie,
O rykach na cmentarzach…

…Jakaś szatańska Msza,
Jakieś ukryte zbrodnie
(…pod oknami… w piątki… przechodnie…
Goje… zajrzą do okien… Sza! Sza-a-a!)

Przeczytajmy teraz przytaczany za portalem LEWICa.pl tekst Tuwima „MY,Bracia polscy”, w którym mówi on o sobie i swoich odniesieniach wobec Braci i Polaków. Tekst jest długi ale godzien przeczytania.

 „Matce w Polsce lub najukochańszemu Jej cieniowi.

…I od razu słyszę pytanie: „Skąd to MY?” Pytanie w pewnym stopniu uzasadnione. Zadają mi je Bracia, którym zawsze tłumaczyłem, że jestem Polakiem, a teraz zadadzą mi je Polacy, dla których w znakomitej większości jestem i będę Bratem. Oto odpowiedź dla jednych i drugich.

Jestem Polakiem, bo mi się tak podoba. To moja ściśle prywatna sprawa, z której nikomu nie mam zamiaru zdawać relacji, ani wyjaśniać jej, tłumaczyć, uzasadniać. Nie dzielę Polaków na „rodowitych” i „nierodowitych”, pozostawiając to rodowitym i nierodowitym rasistom, rodzimym i nierodzimym hitlerowcom. Dzielę Polaków jak Braci i jak inne narody, na mądrych i głupich, uczciwych i złodziei, inteligentnych i tępych, interesujących i nudnych, krzywdzonych i krzywdzących, gentlemenów i nie-gentlemenów itd. Dzielę też Polaków na faszystów i kontrfaszystów. Te dwa obozy nie są, oczywiście, Jednolite, każdy z nich mieni się odcieniami barw o rozmaitym zgęszczeniu. Ale linia podziału na pewno istnieje, a wkrótce da się całkiem wyraźnie przeprowadzić. Odcienie zostaną odcieniami, lecz barwa samej linii zjaskrawieje i pogłębi się w zdecydowany sposób.

Mógłbym powiedzieć, że w płaszczyźnie politycznej dzielę Polaków na antysemitów i antyfaszystów. Bo faszyzm to zawsze antysemityzm. Antysemityzm jest międzynarodowym językiem faszystów.

II

Gdyby jednak przyszło do uzasadnienia swej narodowości, a raczej narodowego poczucia, to jestem Polakiem dla najprostszych, niemal prymitywnych powodów przeważnie racjonalnych, częściowo irracjonalnych, ale bez „mistycznej” przyprawy. Być Polakiem – to ani zaszczyt, ani chluba, ani przywilej. To samo jest z oddychaniem. Nie spotkałem jeszcze człowieka, który jest dumny z tego, że oddycha.

Polak – bo się w Polsce urodziłem, wzrosłem, wychowałem, nauczyłem, bo w Polsce byłem szczęśliwy i nieszczęśliwy, bo z wygnania chcę koniecznie wrócić do Polski, choćby mi gdzie indziej rajskie rozkosze zapewniono.

Polak – bo dla czułego przesądu, którego żadną racją ani logiką nie potrafię wytłumaczyć, pragnę, aby mnie po śmierci wchłonęła i wessała ziemia polska, nie żadna inna.

Polak – bo mi tak w domu rodzicielskim po polsku powiedziano; bo mnie tam polską mową od niemowlęctwa karmiono; bo mnie matka nauczyła polskich wierszy i piosenek; bo gdy przyszedł pierwszy wstrząs poezji, to wyładował się polskimi słowami; bo to, co w życiu stało się najważniejsze – twórczość poetycka – jest nie do pomyślenia w żadnym innym języku, choćbym nim jak najbieglej mówił.

Polak – bo po polsku spowiadałem się z niepokojów pierwszej miłości i po polsku bełkotałem o Jej szczęściu i burzach.

Polak dlatego także, że brzoza i wierzba są mi bliższe niż palma i cyprus, a Mickiewicz i Chopin drożsi, niż Szekspir i Beethoven. Drożsi dla powodów, których znowu żadną racją nie potrafię uzasadnić.

Polak – bo przejąłem od Polaków pewną ilość ich wad narodowych. Polak – bo moja nienawiść do faszystów polskich jest większa niż do faszystów innych narodowości. I uważam to za bardzo poważną cechę mojej polskości.

Ale przede wszystkim – Polak dlatego, że mi się tak podoba.

III

Na to słyszę głosy: „Dobrze. Ale Jeżeli Polak, to w takim razie dlaczego „My, Bracia”? Służę odpowiedzią: Z POWODU KRWI. – „Więc rasizm?!” -Nie. Wcale nie rasizm. Wprost przeciwnie.

Dwojaka jest krew: ta w żyłach i ta z żył. Pierwsza jest sokiem cielesnym, więc badanie Jej należy do fizjologów. Kto tej krwi przypisuje jakieś inne, poza organicznymi, specjalne właściwości i tajemnicze moce, ten, jak to widzimy, w konsekwencji obraca miasta w zgliszcza, wyrzyna miliony ludzi i wreszcie, jak to zobaczymy, sprowadza rzeź na własny swój szczep.

Druga krew – to ta właśnie, którą ów herszt międzynarodowego faszyzmu wytacza z ludzkości, aby zadokumentować tryumf własnej juchy nad moją juchą – krew niewinnie pomordowanych milionów ludzi, krew nie ukryta w arteriach, lecz krew ujawniona. Takiej powodzi męczeńskiej krwi nie było jeszcze Jak świat światem, a krew Braci (nie „krew bratnia”) najszerszymi, i najgłębszymi płynie strumieniami. Zczerniałe jej potoki zlewają się już w burzliwą, pienistą rzekę – I W TYM OTO NOWYM JORDANIE PRZYJMUJĘ CHRZEST NAD CHRZTY:

KRWAWE, GORĄCE, MĘCZENNICZE BRATERSTWO Z BRAĆMI.

Przyjmijcie mnie. Bracia, do tej zaszczytnej wspólnoty Niewinnie Przelanej Krwi. Do tej gminy, do tego kościoła chcę od dziś należeć.

Ta RANGA – ranga Żyda Doloris Causa – niechaj będzie udzielona polskiemu poecie przez naród, który go wydał. Nie za żadne zasługi, bo ich przed wami nie mam. Będę to uważał za awans i najwyższą nagrodę za tych parę wierszy polskich, które może mnie przeżyją i pamięć o których związana będzie z moim imieniem – imieniem Żyda polskiego.

IV

Na opaskach, Jakie nosiliście w ghetcie, wymalowana była gwiazda Dawida. Wierzę w taką przyszłą Polskę, w której ta gwiazda, ta z opasek, stanie się jednym z najwyższych odznaczeń, udzielanych najwaleczniejszym żołnierzom i oficerom polskim. Będą ją oni z dumą nosili na piersi obok dawnego Virtuti Militari. Będzie i Krzyż Ghetta – nazwa głęboko symboliczna. Będzie Order Żółtej Łaty – zaszczytniejszy niż niejedno dotychczasowe świecidło. I będzie w Warszawie, i w każdym innym mieście polskim, pozostawiony, utrwalony i konserwowany jakiś fragment ghetta w niezmienionej postaci, tak jak go zastaniemy, w całej zgrozie zgliszcz i zniszczenia. Otoczymy ten zabytek hańby naszych wrogów, a chwały naszych umęczonych bohaterów łańcuchami, odlanymi ze zdobytych hitlerowskich armat, i świeże, żywe kwiaty będziemy co dzień wplatać między żelazne ogniwa, aby po wieczne czasy świeża i żywa pozostała pamięć przyszłych pokoleń o zmasakrowanym narodzie, i na znak, że zawsze żywy i świeży jest nasz ból po nim.

Kościołowi narodowych pamiątek przybędzie jeszcze jedna. Będziemy tam prowadzić dzieci i opowiadać o najpotworniejszym w dziejach świata męczeństwie ludzi. W centrum tego pomnika, którego tragizm uwydatnią otaczające go nowoczesne, da Bóg, Szklane Domy odbudowanego miasta, płonąć będzie nigdy nie gasnący ogień. Przechodnie będą zdejmować przed nim kapelusz.

A kto chrześcijanin – przeżegna się znakiem krzyża… Więc z dumą, z żałobną dumą będziemy nosić tę rangę, wszystkie inne zaćmiewającą – rangę Żyda Polskiego – my, cudem i przypadkiem pozostali przy życiu. Z dumą? Powiedzmy raczej: ze skruchą i żrącym wstydem. Bo przypadła nam ona za waszą mękę, za waszą chwałę. Odkupiciele!

…Więc może nie „My, Bracia Polscy”, ale „My, Widma, my, cienie pomordowanych braci naszych, Braci Polskich”…

V

My Bracia Polscy… My, wiecznie żywi – to znaczy ci, którzy zginęli w ghettach i obozach, i my widma – to znaczy ci, którzy zza mórz i oceanów wrócimy do kraju i będziemy straszyć wśród ruin swymi w całości zachowanymi cielskami i upiornością niby to zachowanych dusz.

My, prawda grobów, i my złuda istnienia, my, miliony trupów i kilkanaście, może kilkadziesiąt tysięcy niby nietrupów; my, nieskończenie wielka bratnia mogiła; my, kirkut, jakiego dzieje nie widziały i nie zobaczą.

My, poduszeni w komorach gazowych i przetopieni na mydło, którym nie zmyje się ani śladów naszej krwi, ani piętna grzechów świata wobec nas.

My, których mózgi tryskały na ściany naszych nędzarskich mieszkanek i na mury, pod którymi nas masowo rozstrzeliwano – tylko za to, że jesteśmy Żydami.

My, Golgota, na której mógłby stanąć nieprzebyty las krzyżów. My, którzyśmy dwa tysiące lat temu dali ludzkości jednego niewinnie przez Imperium Romanum zamordowanego Syna Człowieczego – i wystarczyło tej jednej śmierci, aby się stał Bogiem. Jaka religia urośnie z milionów śmierci, tortur, poniżeń i rozkrzyżowanych w ostatniej rozpaczy ramion?

My, Szlojmy, Srule, Mośki, parchy, bejlisy, gudłaje-my, których imiona i przezwiska prześcigną w dostojności brzemienia wszelkich Achillesów, Chrobrych i Ryszardów o Lwich Sercach.

My, znowu w katakumbach – w „bunkrach” pod brukiem Warszawy, człapiący w smrodzie ścieków, ku zdziwieniu naszych kompanów – szczurów.

My, z karabinami na barykadach, śród ruin naszych bombardowanych z powietrza domostw; my, żołnierze wolności i honoru…

„Jojne, idź na wojnę!” Poszedł, szanowni panowie, i zginął za Polskę..

My, którym „twierdzą był każdy próg” każdego walącego się na nas domu.

My, Bracia polscy, dziczejący w lasach, karmiący przerażone nasze dzieci korzonkami i trawą, my pełzający, czołgający się, nastroszeni, z jakąś cudem zdobytą lub za grube pieniądze wybłaganą, staroświecką dwururką…

My, Hiobowie, my Nioby, my na pokucie po setkach tysięcy naszych bratnich Urszulek…

My, głębokie doły potrzaskanych, pomiażdżonych kości i poskręcanych, pręgami pokrytych zwłok.

My-krzyk bólu! Krzyk tak przeciągły, że go najdalsze wieki usłyszą. My, Wycie, my Chór, zawodzący mogilne El mole rachmim, którego stulecie będzie stuleciu przekazywać.

My, najwspanialsza w dziejach kupa krwawego nawozu, którym użyźniliśmy Polskę, aby tym, co nas przeżyją, lepiej smakował chleb wolności.

My, makabryczny rezerwat, my, ostatni Mohikanie, niedobitki rzezi, które jakiś nowy Barnum może obwozić po świecie, obwieszczając na pstrych plakatach: „Niesłychane widowisko! The biggest sensation in the world!Bracia polscy – żywi i prawdziwi!” My, Gabinet Okropności, Schreckenskammer, Chambre des Tortures! „Osoby nerwowe upraszane są o opuszczenie sali!”

My, nad rzekami zamorskich krain siedzący i płaczący. Jak ongi nad rzekami Babilonu. Po całym okręgu świata płacze Rachel dzieci swoje, aleć ich nie masz! Nad rzeką Hudson, nad Tamizą, nad Eufratem, Nilem, Gangesem i Jordanem błąkamy się w rozproszeniu naszym, wołając: „Wisło! Wisło! Wisło! Matko rodzona! Szara Wisło, nie od brzasku różowa, ale od krwi!”

My, którzy nawet grobów dzieci naszych i matek nie odnajdziemy – tak się warstwami poukładają, tak się na całą ojczyznę wszerz rozpostrą w jedno pogrzebanie! I nie będzie upatrzonego miejsca, żebyś mógł na nim kwiaty położyć, ale, jak siewca ziarno, będziesz je szerokim rozmachem rąk rozrzucał. Może przypadkiem trafisz.

My Bracia polscy… My, legenda krwią i łzami ociekająca. Kto wie, czy jej nie trzeba będzie pisać biblijnymi wersetami: „Oby rylcem żelaznym i ołowiem na wieczną pamiątkę wydrążona była” (Hiob XIX, 24). My, apokaliptyczne stadium dziejów. My, Jeremiaszowe Treny:

…”Leży na ziemi po ulicach dziecię i starzec, panny moje i młodzieńcy moi polegli od miecza; pobiłeś ich w dzień zapalczywości twojej, pomordowałeś ich a nie sfolgowałeś…”

…”Wrzucili do dołu żywot mój, a przywalili mnie kamieniem. Wezbrały wody nad głową moją i rzekłem: Jużci po mnie!… Wzywam imienia Twego, o Panie, z dołu bardzo głębokiego… Widzisz, o Panie bezprawie, które mi się dzieje, osądźże sprawę moją… Oddajże im nagrodę Panie, według sprawy rąk ich! Dajże im zatwardziałe serce i przekleństwo swe na nich! Goń ich w zapalczywości, a zgładź ich, aby nie byli pod niebem Twoim, o Panie!” (Treny Jeremiaszowe, III).

Nad Europą stoi olbrzymi i wciąż rosnący widmowy Kościotrup. W jego pustych oczodołach świeci ogień niebezpiecznego gniewu, a palce zacisnęły się w kościstą pięść. I On, nasz Wódz i Dyktator, będzie nam dyktował prawa nasze i żądania.”

Julian Tuwim
(1944, sierpień, Londyn)

A teraz chciałbym przytoczyć trzeci tekst Tuwima, raczej dośc mało znany i obrazujący jego stosunek wobec tych, którzy inaczej myślą aniżeli on.

 Tuwim

 „Całujcie mnie wszyscy w dupę”

Absztyfikanci Grubej Berty
I katowickie węglokopy,
I borysławskie naftowierty,
I lodzermensche, bycze chłopy.
Warszawskie bubki, żygolaki
Z szajką wytwornych pind na kupę,
Rębajły, franty, zabijaki,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Bratni doktorkowie,
Widnia, bratniej Mekki, flance,
Co w Bochni, Stryju i Krakowie
Szerzycie kulturalną francę !
Którzy chlipiecie z “Naje Fraje”
Swą intelektualną zupę,
Mądrale, oczytane faje,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item aryjskie rzeczoznawce,
Wypierdy germańskiego ducha
(Gdy swoją krew i waszą sprawdzę,
Werzcie mi, jedna będzie jucha),
Karne pętaki i szturmowcy,
Zuchy z Makabi czy z Owupe,
I rekordziści, i sportowcy,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Socjały nudne i ponure,
Pedeki, neokatoliki,
Podskakiwacze pod kulturę,
Czciciele radia i fizyki,
Uczone małpy, ścisłowiedy,
Co oglądacie świat przez lupę
I wszystko wiecie: co, jak, kiedy,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item ów belfer szkoły żeńskiej,
Co dużo chciałby, a nie może,
Item profesor Cy… wileński
(Pan wie już za co, profesorze !)

I ty za młodu nie dorżnięta
Megiero, co masz taki tupet,
Że szczujesz na mnie swe szczenięta;
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item Syjontki palestyńskie,
Haluce, co lejecie tkliwie
Starozakonne łzy kretyńskie,
Że “szumią jodły w Tel-Avivie”,
I wszechsłowiańscy marzyciele,
Zebrani w malowniczą trupę
Z byle mistycznym kpem na czele,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

I ty fortuny skurwysynu,
Gówniarzu uperfumowany,
Co splendor oraz spleen Londynu
Nosisz na gębie zakazanej,
I ty, co mieszkasz dziś w pałacu,
A srać chodziłeś pod chałupę,
Ty, wypasiony na Ikacu,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

Item ględziarze i bajdury,
Ciągnący z nieba grubą rętę,
O, łapiduchy z Jasnej Góry,
Z Góry Kalwarii parchy święte,
I ty, księżuniu, co kutasa
Zawiązanego masz na supeł,
Żeby ci czasem nie pohasał,
Całujcie mnie wszyscy w dupę.

I wy, o których zapomniałem,
Lub pominąłem was przez litość,
Albo dlatego, że się bałem,
Albo, że taka was obfitość,
I ty, cenzorze, co za wiersz ten
Zapewne skarzesz mnie na ciupę,
Iżem się stał świntuchów hersztem,
Całujcie mnie wszyscy w dupę !…

Poniższym tekstem będącym satyryczną parafrazą wiersza „Lokkomotywa” , którą można ocenić żartobliwie jako wspólne osiągnięcie polsko-bratnie, chciałbym zamknąć zaproponowaną kompilacją wypowiedzi Tuwima, obrazujących jego stosunek do siebie oraz swoich polsko-bratnich braci.

 „Słuchaj dzieweczko ! – ona nie słucha.Przesunął więc ręką od piersi do brzucha.
Buch – jak gorąco ! Uff – jak gorąco!
Ty żeś to w nocy ? To ty Jasieńku? Jam ci najdroższa ! Więc wchodź pomaleńku !
I wszedł w nią powoli jak żółw ociężale. Ruszył – dwa razy – wolniutko ospale.
Szarpnęła się trochę. Przyciągnął z mozołem. Nogami się zaparł o krzesło za stołem…
i teraz przyśpieszył i pchnął nieco prędzej i dudni i stuka, łomoce i pędzi.
A dokąd ? A dokąd ? A dokąd ? Na wprost !
(Klęczała wygięta w pozycji „na most”. A On ją w tę szparę, w ten tunel, w ten las
I śpieszy się śpieszy by zdążyć na czas. Aż łóżko turkoce i krzesło też puka.
A Jasiu ją stuka i stuka i stuka .
Tak gładko, tak lekko , tak calem za cal wyjmował i wkładał ten narząd jak stal.
A Ona spocona, zziajana , zdyszana Legła na plecach , uniosła kolana
zdziwiona tym wszystkim co się z nią dzieje pyta się Jaśka, pyta i śmieje :
A skądże to, jakże to, czemu tak gnasz !?
A co to to, co to to, co ty mi pchasz !?
Że wali, że pędzi, że bucha, buch buch !?
Ach jakże , ach jakże, ja lubię ten ruch !
I gna ją i pcha ją i akcję swą toczy i tłoczy ją Jasiu uroczy , tłoczy
Nagle… świst
Nagle… gwizd
Buchnęło – buch ! i stanął już ruch.
Oj gdzie mi zniknąłeś ! Chcę jeszcze Jasieńku ! Próbuję go znaleźć ręką po ciemku.
A on już bez ducha , mały skulony , Śpi nieboraczek choć akt nie skończony.
Więc strzela biedna wokoło oczyma.Dziwi się temu co w ręce trzyma,
i płacze, narzeka na los swój niewieści , i w końcu się sama ze sobą pieści.
A Jasiu ? Znał prawdy nieznane dla ludu . Przeczytał Wisłocką . Chciał teraz cudu.
Sądził, że starczy ta szybkość, ten ruch,technika, pozycja i owo „buch buch”,
by żonę rozpalić do ognia białości . A ona pragnęła też innej miłości.
Miłości zawartej w spojrzenia iskierce , Więc Jasiu prócz penisa – miej także i serce.”