Okolicznościowe donkowe kacze jajo

Okolicznościowe donkowe kacze jajo

 Nauczano nas wszystkich, że jedynym szczęściem i kryterium oceny solidarnej Polski winien być rynek i zysk. A tu idziesz na rynek i nie widzisz tego lustra burżuazyjnej gospodarki. Kilku sprzedawców smętnie toczy wzrokiem po niebie licząc na cud nad Wisłą, że znajdzie się jakiś litościwy nabywca i zechce kupić kilka ziemniaków.I jaki tu może byc rynek kiedy Waltzowa z rozmachem i zajadle tłukła swoje drożdże kapitalizmu w Warszawie aż spódnica jej furczała a teraz biją przekupy w Łodzi, po sławetnym garbowaniu skór umrzykom, że aż mycki strażnikom spadają. I jak w takiej sytuacji ma być dobrze?Gospodarczy zastój, rosnąca dziura w budżecie i druga fala kryzysu nadchodzi.

Ale nie w polityce drodzy państw, w polityce życie tętni na całego nie wyłączając okresu ogórkowego.W polityce nadrzędna jest walka o władzę, by potem konsumować jej cudowne konfiturki należne wyłącznie solidarnym elitom.Ci zawsze dla siebie koszą równo.Przekonują przy tym cały ogłupialy naród, że jedyną sprawiedliwością jest niesprawiedliwość, co zmusza ich żreć garściami nie oglądając sie na swoich wychudłych braci.W końcu ktoś musi być wizytówką naszego solidarnego dobrobytu.I najlepiej jest kiedy taki wizerunek propaguje opozycyjny Kalisz.

 W zamierzchłym PRL-u „Solidarność” zapłaciła najwyższą cenę, nie swoim majątkiem rzecz jasna, by przejąć władzę z widomymi skutkami.Trzydzieści lat minęlo jak jeden dzień i nic się nie zmieniło. Momentami ma się wrażenie jakby, w tym wszystkim, nie chodziło o interes Polski lecz wyłacznie o intereswąskich elit samozwańczych tuczących sie ludzką krzywdą. Powstaje pytanie czy zaistniała sytuacja stanowi konsekwencję niekompetencji tych solidarnych kadr, czy jest rezultatem ich świadomej polityki.

 W jakim stopniu niewykształcony elektryk mógł inspirować radykalne zmiany i nadawać im korzystny dla kraju przebieg? Dlaczego naród poddał się emocjom wyłączając zupełnie logikę myślenia? Dzisiaj z perspektywy czasu widać wyraźnie rysujące się negatywy wdrażanych przekształceń. Dotknęły one boleśnie połowę społeczeństwa w tym całość starych elit oraz znakomitą część nowych. Właściwie poza nieliczną grupą, ca 10% społeczeństwa, wszyscy są w jakimś sensie rozgoryczeni i zdegustowani.

 Nowy twór polityczny nie spełnił oczekiwań żadnej ze stron procesu przemian. Wydaje się, że zadowolone są głównie obce centra decyzyjne, które sfinansowały i zdyskontowały zachodzące zmiany w Polsce. Oczywiście nie byłyby one możliwe bez udziału komunistów i rodzimej opozycji. W tym przedmiocie wszyscy musieli być zgodni by nie dopuścić do katastrofy narodowej.

To co jedni nazywają obecnie sukcesem inni poczytują za sromotną klęskę. Zatem zauważamy, że intensywne poszukiwanie prawdy przez solidarnych mędrców i kościelnych moralizatorów spełzło na na niczym. Ostatecznie główny twórca i architekt zmian w Polsce, tj. Kościół Katolicki został sparaliżowany ostrymi i permanentnymi atakami nań.Tzw.lewica,wskutek oderwania się od bazy, została sponiewierana przez prawicę i zmarginalizowana przez własny elektorat.

Na placu boju pozostały dwie opcje sensu strice prawicowe. Zamiast dążyć do stworzenia i umocnienia systemu dwupartyjnego na amerykańska modłę, wydały one sobie bezpardonową i śmiertelna walkę o prymat nad podłymi duszami Polaków. Z jednej strony mamy więc Polskę nacjonalistyczną a z drugiej kosmopolityczną. Jedni chcą Polskę nawet kajdankami utrzymać, jak litościwy katolik Ziobro, a inni wynarodowić i przekręcić na bardziej słuszna religię. Oba sposoby myślenia, jako ekstremizmy ideowe są szkodliwe dla naszego kraju.

 

Jedyną zaletą tych sposobów myślenia jest to, że bezwzględnie nawzajem obnażają swoje słabości. Dramat polega na tym, że polem ich walki nie są programy polityczne, gospodarcze i społeczne. Oni niczym komuniści obrali sobie chwalebne modelowanie człowieka na obraz i podobieństwo swoje niezależnie od szeroko rozumianych skutków politycznych, społecznych i gospodarczcych.To wszystko pozostawia się niewidocznej ręce wolnego rynku, przy jednoczesnym rozwieraniu nożyc płacowo-cenowych, co oznacza wypompowywanie środków z kieszenia pozbawiając rynek równoważącej strony popytowej.

 Faktycznie toczy się bezwzględna walka między dwoma partiami solidarnościowej proweniencji, które praktycznie zarzuciły już swoje wyjściowe hasła wolności, pluralizmu i demokracji w uniwersalnym znaczeniu, przystosowując je do kapitalistycznych warunków i partyjnych potrzeb.

Oczywiście braku dobrych intencji obu partiom zarzucać nie można ale jak wiadomo tymi intencjami jest droga do piekła wybrukowana,co jakby potwierdza ułomną i pokraczną często solidarną rzeczywistość. A zatem fundowane nam efekty są mierne by nie powiedzieć opłakane, opłacone potwornym bezrobociem, emigracją i wywłaszczeniem. Uzyskane zaś doplaty z UE nie pokrywają wnoszonej składki. Politykę tę wdrożono nam pod górnymi hasłami niesienia ludziom dobra i wolności.

Wędkę nam dano, a że jeziorem nie dysponujemy, to tylko tyle ponoć oznacza, że jesteśmy nieudacznikami i nie potrafimy sobie stawu wykopa, w którym możemy się utopić wraz amerykanskimi sugestiami. Rozumiejąc ograniczoną ideowo i praktycznie możliwość budowy kapitalizmu w Polsce, po oddaniu naszego majątku innym i obcym, zauważyliśmy polską szansę w polityce agresji i ingerencji.

Niestety mimo istniejącej ponoć wolnej konkurencji,sparringu o nowe rynki z naszym głównym sojusznikiem strategicznym nie wygraliśmy. Krew amerykańskich braci wymierna jest w ropie a naszych w łzach matek.

 I znowu, tym eleganckim sposobem, dostaliśmy zasłużonego i poniżającego prztyczka w nos. Nota bene dostajemy go od wszystkich, a to od Rosjan, a to od Ukraińców, Niemcy też nie są nam dłużni ,Kandayjczycy taserami traktują, Brytyjczycy dwukrotnymi wyrokami śmierci obdarzyli naszych mobilnych i kosmopolitycznych emigrantów wolnoeuropejskich. Jednym słowem rzecz to niesłychana, by tak traktować sztandar solidarności i wolności, żadnej wdzięczności.

 Dlaczego tak się dzieje?Nawet nasza martyrologia nie znajduje uznania u innego narodu wybranego, a tak nam bliskiego? A może taka smutna jest dola zdrajcy, zaetykietowanego podskórnie na salonach Europy. Jeżeli ktoś raz zdradził to można się spodziewać, że uczyni to powtórnie.Szanuje się godnego partnera i przeciwnika, a lekceważy niepewnego sojusznika.

W tej trudnej sytuacji wewnętrznej i jeszcze gorszej zewnętrznej ciągle pakujemy się w jakieś niepotrzebne kłopoty. Ja nie potrafię powiedzieć, że w ostanim okresie uczyniliśmy dla Polski coś ewidenntie dobrego i korzystnego. Żaden z naszych narodowych emisariuszy tak często podróżujących po świecie nie przywiózł nam jakiejkolwiek optymistycznej informacji, conajwyżej, że przyjdzie nam jeszcze Żydom zapłacić.

 Wprost paranoja. Czy my jesteśmy Międzynarodowym Funduszem walutowym lub Bankiem Światowym? Oto kapitalistyczny biedak i parweniusz bierze na swoje utrzymanie dysponentów światowego kapitału. Zadłużony po uszy solidarny parweniusz nie podskoczy światowym globalistom wyżej pępka. Polityka utraty suwerenności państwa polskiego zrealizowana w białych rękawiczkach. Jeżeli wolność ma taki wymiar, to jest mi ona zupełnie niepotrzebną, ponieważ ja mam zupełnie inną interpretację i wizję wolności oraz suwerenności.

W zaistniałej sytuacji z równym zainteresowaniem wysłuchuję panów Tuska i Kaczyńskiego, którzy niewiele konstruktywnego mają do powiedzenia. Z Polski uczynili oni teatrum dla osobistych rozgrywek i dalszego przewłaszczania reszetk majątku narodowego. Jest to i niesmaczne, i niegodne miana Polaka. Im Polska jest bardziej ośmieszana i wyzuta z godności tym jest łatwiejszym do obróbki materiałem dla neoliberalnych, niewidzialnych rąk.

 Dawniej można było opluć PZPR, komunistów i tę całą bolszewię, za propagandowy brak równości,wolności i braterstwa. Dzisiaj nawet już księdzu się nie można poskarżyć, który na przekór religii i biednym trzyma sztamę, z kim trzyma…Urzędnik kościoła, kogo chce to namaści ostanimi olejami, kogo chce to pogrzebie, i wyróżnionego ministranta obdarzy swymi dobrymi uczuciami. Podobnie czyni urzędnik państwowy i społeczny. Wszyscy oni są świadomi swej tymczasowości i przemijania. Wartości, wartościami a żyć się musi.

 Ich przeciwstawni, odmieńcy, prezentujący inny pogląd należą do nielicznych. Są zakrzyczani i zdominowani ,zaetykietowani durniami i nieudacznikami, w odróżnieniu od tych mądrych i bogatych, których Pan Bóg tak sowicie obdarzył za niezłomną wiarę i niezachwiane przekonanie dla neoliberalizmu.

 

Z grupy walczącej o władzę rozlegają się szepty i krzyki, wrzaski i ryki, stękania i pojękiwania. Ileż to emocji budzi żądza władzy. Epitety, pomówienia, obelgi, przekleństwa taki codzienny rytuał stanowi wachlarz modlitewny prawicowych rycerzy nieskalanych. Nawet język niektórych purpuratów zaczyna się w tę tonację wpisywać. Każdy powód jest dobry by uszczypnąć w pośladek przeciwnika lub ugryźć go w kostkę z grymasem satysfakcji na twarzy.

 Także żurnaliści dokładają ile papier udźwignąć może. Każdy pretekst jest dobry,katastrofa lotnicza,nabożne nabożeństwo czy orędzia posłów do osłów. I pomyśleć, żeby to tak brat bratu wstręty czynił. Polak Polakowi. Solidarucha solidarusze. Żyd Żydowi. A to demokrata demokracie, antykomunista antykomuniście, wierzący wierzącemu, liberał liberałowi-no, coś wprost niesamowitego.Taki jad, taka nienawiść, że dosłownie ocieka wszystko trucizną.

 A gdzież te znaki pojednania i pokoju? Dla uzasadnienia swoich fobii wykorzystujemy komunistów, PRL, Niemców, Rosjan, Żydów. Ostatnio nawet Arabów zaczęliśmy się bać i dlatego wyruszyliśmy na wojenki przeciw nim w Iraku i Afganistanie a przeciw komunistycznym Słowianom czyli Serbom walczyliśmy ramię w ramię z wyznawcami Allacha.

 Panie mój czy Ty nie widzisz tego politycznego rozkojarzenia, agresji i nikomu niepotrzebnego interwencjonizmu, w ramach którego giną ludzie, męczą się w torturach pourywanych rąk i nóg, bo tak postanowiło stado politycznych kocmouchów i oberwańcow , którym się wydaje, że elity stanowią.

Czy w ten sposób postępuje katolicki naród tak ciężko doświadczony w swej historii? Czy wolno z karabinem w ręku przekonywać innych do własnego modelu myślenia i kształtu życia? Czyżby barbarzyńcy nami kierowali? Uczmy się od innych, nawet naszych dawnych wrogów a obecnie formalnych przyjaciół. Czaja nigdy się nie czaił na Hupkę, a Hupka nigdy nie skakał na Czaję. Jeśli już, to obaj razem kosym okiem patrzyli na Polskę.

Może, obaj panowie, krajowi oponenci wypiją starym zwyczajem kilka flaszek czerwonego i wyostrzą oraz ukierunkują wspólne spojrzenie. Już od dość dawna jest ogólnie wiadomym, że prawicowy układ trzymający się kurczowo władzy, politycznie się wyczerpał, bowiem poza cięciami budżetowymi nic twórczego nie potrafi zaproponować. Zaś w swym arsenale walki posiada wyłącznie instrumenty urągające kulturze i przyzwoitości, nawet niewychowanych ludzi.

 Zadziwia zaskakująca zgodność i krytycyzm komentujących ze strony koalicji. Wszyscy oni dmą w tę samą trąbę, jak na komendę, upatrując całe zło Polski w opozycji. Na uwagę zasługuje pęknięcie otoczki dobrego smaku i taktu , które to jest tak charakterystyczne dla politycznych zachowań prawicy. Zapomina się, że to oni wszyscy stworzyli glebę dla powstania opozycji, która jest zwierciadlanym odbiciem nieprawości obecnie rządzących.To oni wespół z lewicą nadali Polsce obecny kształt, nie znajdujący akceptacji suwerena.

 Rzec by można jaka koalicja taka opozycja.Z zadziwiającym uporem i konsekwencją obie partie dążą do pełnego wyeliminowania przeciwnika zdążając możnaby powiedzieć do systemu monopartyjnego.

Czyżbyśmy koło zatoczyli? To po co były te rewolty solidarnościowe i przewracanie Polski do góry nogami? By wrócić do punktu wyjścia? Ktoś, kiedyś powiedział, nieważne jaka ta Polska będzie,oby była katolicka.Czy to oznacza, że musi ona trwać na kolanach?

 Chciałoby się również powiedzieć, że totalna krytyka nie jest niczym innym aniżeli zwykłym krytykanctwem. Obowiązkiem koalicji jest natomiast wskazywanie opozycyjnych błędów i nieprawidłowości, a nie niszczenie przeciwnika politycznego. „To już przerabialiśmy”, warto sobie przypomnieć te sztandarowe słowa i wykorzystać je na własny i opozycji pożytek.

 Tak mówi wasz stary wiarus do was radujących się bez powodu z okazji powstania niezależnnych związków zawodowych, które obaliły komunizm na chwałę kapitalizmu i sposobią sie teraz do smutnego odejścia na drugą stronę cienia. Bóg z wami i tak wam dopomóż Bóg. Tymciepłymi słowami pozdrawiam wszystkich solidarnych towarzyszy rozdartych wewnętrznie i w mękach lub uniesieniu przeżywających te same konotacje dla nielicznych będące powodem do dumy a dla demokratycznej większości przesłanką do upakarzającego wstydu, że naiwnie jak dzieci dali się zrobić w kapitalistyczne kacze jajo.