O klasie próżniaczej

O klasie próżniaczej

Na marginesie kilku wypowiedzi rodzi się konieczność powrotu do pojęcia klasy społecznej.Klasa społeczna nie jest pojęciem subiektywnym mogącym funkcjonować zgodnie z naszą wolą lub też zanikać jeśli nam to nie odpowiada. Jest zjawiskiem obiektywnie funkcjonującym dowodzącym że istnieją podziały społeczne.Te zróżnicowania są zauważalne gołym okiem.Przejawiają się one w tworzących się strzeżonych gettach bogactwa w wielkich centrach miejskich i na przeciwnym biegunie zauważamy je w w powstających gettach nędzy. A między tymi skrajnościami funkcjonuje cała paleta barw zróżnicowania społecznego.

I nie jest w ten sposób ,że jedni swą ogromną pracą i uzdolnieniami dorobili się słusznie majątku ,a inni w rezultacie niechęci do pracy stali się nędzarzami. Świadczy o tym dobitnie model transformacji wdrożony w Polsce. Na początku wszyscy byli jednacy i równi w okresie PRL-u, zgodnie z antykomunistycznym hasłem, że czy się stoi ,czy się leży „tysiąc dwasta” się należy Zatem wszystkim nam komunistyczne państwo zapewniało egzystencję na poziomie realizacji podstawowych potrzeb materialnych i duchowych.

PRL nie stwarzał absolutnie żadnych przesłanek do akumulacji pierwotnej czyli kapitalizowania się i to zarówno od strony kształtowania modelu osobowości komunistycznej ,który pogardliwie negował prywatę jako zjawisko niekorzystne społecznie.Nie było także zgody na kapitalistyczne rozwiązania od strony prawnej a również co jest zrozumiałe nie było politycznej akceptacji dla tego rodzaju praktyk sprowadzających się do wywłaszczania społeczeństwa na rzecz nielicznych totumfackich wybrańców.

Nie było takiej zgody, ponieważ system kapitalistyczny jest sytemem niesprawiedliwym.W rezultacie,którego nikomu nieznany robociarz-elektryk zostaje noblistą i posiadaczem trzech milionów dolarów amerykańskich nie wiadomo skąd i nie wiadomo za co, gdzie obdarzono go za frajer prawem własności do fabryki makaronów. A wszyscy jego „bolszewiccy koledzy” , którzy walczyli o „demokrację” , po rozwaleniu stoczni, w której wspólnie pracowali i walczyli o lepszą przyszłość poszli w skarpetkach na Zachód, za chlebem.

Podobnie sprawa dotyczy innych beneficjentów polskiego kapitalizmu ,którzy z prochu powstali.Pojawili się,ni stąd, ni zowąd, panowie Gudzowaty, Kulczyk, Palikot, Solorz, Walter, Niemczycki ,Krauze, Stokłosa, Niezgoda,Kluska, Bachleda Curuś. Jeżeli z jednej strony mamy takich jak oni a z drugiej strony poszukujących pożywienia po śmietnikach pod marketami to trudno jest mówić o demokratycznym, obywatelskim i bezklasowym społeczeństwie.

Klasa społeczna jest jedną z podstawowych kategorii materializmu historycznego.Kategoria ta jest ważnym narzędziem badania struktury społecznej i zachodzących w niej zmian. Ich funkcjonowanie dowodzi istnienia określonej formacji społeczno-politycznej.Dlatego zwolennicy kapitalizmu tak bardzo nie lubią pojęcia klas społecznych , ponieważ jest ono dowodem na istnienie nieprawidłowości, niesprawiedliwości i wewnętrznych sprzeczności kapitalizmu, których nie da się ukryć nawet najbardziej sprawnym aparatem propagandowo-miedialnym.

Bogactwo nie rodzi się z niczego.Goldman nie wypracował swego imperium pracą własnych rąk. On zaledwie skonsumował i skoncentrował owoce cudzej pracy w swoim banku. A jest to możliwe,dlatego że banki sa swoistymi kapliczkami kapitalizmu tworzącymi reguły gry dla wszystkich podmiotów kapitalistycznych ze szczególnym uwzględnieniem własnego interesu.Ich wyjątkowa agresywność, pazerność i bezwzględność ukazała się w całej okazałości w trakcie światowego kryzysu spowodowanego przez amerykański kapitał. Nie dość ,że właśnie oni doprowadzili do tak tragicznego krachu to i jeszcze domagali się wpompowania do swoich kieszeni tak opluwanego przez siebie kapitału publicznego. No, wręcz bezczelność i ohyda.

Marks być może bardzo optymistycznie wskazał, że istnienie klas społecznych jest pojęciem historycznym ściśle związanym z określonym sposobem produkcji.Bardzo też niebezpiecznie dla obecnych rozwiązań powiedział ,że istnienie klas i walka między nimi nieuchronnie prowadzi do do dyktatury proletariatu. I, że sama dyktatura biedoty jest niczym innym jak etapem przejściowym do społeczeństwa bezklasowego.

Teraz już rozumiemy jak ideowo niebezpieczne dla bogaczy jest gadanie o o klasach społecznych.Ono im przypomina o tym ,że z czasem będą musieli odejść ze społecznej sceny.Dlatego tak głośno pokrzykują „to se ne wrati” zapominając ,że samym nawoływaniem biegu Wisły się nie da odwrócić, nawet przy pomocy sił nadprzyrodzonych. Chociaż zdarzało się, że przy pomocy ziemskich reprezentantów tych sił skutecznie zawracano bieg dziejów.Tym niemniej przedziały czasowe dokonanych zmian w kalendarzu epokowym są tak małe,że jak na razie trudno jest mówić o tych zdarzeniach jako o procesie.

Dla jasności omawianych problemów powiedzmy sobie, że klasami nazywamy wielkie grupy ludzi, różniące się między sobą miejscem zajmowanym w procesie produkcji, stosunkiem do środków produkcji, rolą i miejscem w społecznej organizacji pracy, sposobem otrzymywania i podziału bogactwa społecznego jakim dysponują.

Dlatego decydujące znaczenie dla powstania klasy społecznej ma podział własności środków produkcji czyli to, kto jest ich dysponentem.Stąd wynika podział władzy nad pracą i jej wynikami.Władanie środkami produkcji rodzi ściśle określone konsekwencje w zakresie mentalności, stylu życia i stosunku do innego człowieka, szczególnie tego, który jest pozbawiony tych nienaturalnych preferencji.

W rezultacie wytwarza się klasa panująca dysponująca władzą państwową lub wywierająca na nią przemożny wpływ. By osiągnąć taki stan władania państwem w naszych polskich warunkach prowadzono frontalną i wszechstronną propagandę dezawuacji PRL-u i ludzi w nim żyjących. Siłą niosącą te zmiany stał się polski Kościół Katolicki. Eliminowano wszystkich związanych z władzą ludową i podmieniano ludźmi szlacheckiej proweniencji bazującej na silnych związkach z Watykanem.

Ekonomiczną podstawą egzystencji klasy panującej jest posiadanie przez nią środków produkcji.Umożliwia to prowadzenie pełnej kontroli nad procesami wytwarzania.Kontrola ta jest sankcjonowana przez państwo i prawo w interesie klasy panującej. Weźmy pod uwagę dawnych posłów solidarnych w Sejmie,którzy w znakomitej większości byli biedakami a dzisiaj stali się parweniuszami.Oni to dyktują obecnie zasady panowania ekonomicznego ,politycznego i ideowego.Chodzi więc o to ,że oni określają, iż u władzy ma się znajdować właściciel a władza ma dbać o jego interesy gloryfikując idee utrzymujące tych ludzi u władzy, głównie poprzez deprecjonowanie innych.

Proces kształtowania się klas panujących, to jest burżuazji i klasy robotniczej przebiegał zupełnie odmiennie i także zmierza w zupełnie innych kierunkach.

Burżuazja zmierza do konserwowania zastanych przez siebie układów , natomiast klasa robotnicza zmierza poprzez walkę z burżuazją do likwidacji ucisku i stworzenia społeczeństwa sprawiedliwego i bezklasowego.

Dlatego takie siły nazywamy siłami postępu, ponieważ są one żywotnie zainteresowane w rozwijaniu sił wytwórczych ,zarówno materialnych jak i duchowych w odróżnieniu od burżuazji, której siłą motoryczną jest wyłącznie zysk tworzony poprzez eksploatację innego człowieka.

To tyle wprowadzenia teoretycznego by teraz przejść do polemiki z subiektywnymi argumentami mającymi na uwadze rozumienie kapitalistycznych stosunków, w których przychodzi żyć niektórym zwolennikom tego systemu a nawet jego częściowym krytykom.

Wracając do nieszczęsnej walki klas, to stwierdzeni, że ja nie uznaję ich istnienia wcale nie oznacza, że one obiektywnie nie istnieją. Wystarczy spojrzeć w oczy ludziom z otwartego okna swego super eleganckiego samochodu,by zauważyć w ich oczach i postawach ,że istnieje coś co nas odgradza od tych ludzi. O tej klasowości świadczą eleganckie sygnety na naszych palcach, zegarek rzadkiej marki na naszej dłoni, nowy i nowoczesny dom o dużej kubaturze i często bez gustu, dzielnica,w której mieszkamy,praca jaką wykonujemy. A głównym wskaźnikiem naszej klasowości i pasożytniczego życia sa nieproporcjonalne dochody wobec rzeczywistego wkładu pracy. Nawet gdybyśmy pracowali 24 godziny na dobę,to o czymże innym może świadczyc fakt otrzymywania dochodu rzędu 1000 zł dla przykładu na godzinę?

To,że pracujemy przez lat wiele czy to wśród komunistów czy kapitalistów i nie spotkaliśmy dotąd złego człowieka wcale nie dowodzi,że ten system jest dobry lub zły. Wynika to z tego,że zło lub dobro, mimo wszystko, jest kategorią subiektywną.,a nawet powiedziałbym poddającą sie pewnej relatywizacji. W efekcie czego, co innego kapitalista i komunista mogą poczytywać za zło i dobro. Poza tym człowiek czym innym jest w relacjach interpersonalnych człowiek-człowiek, a zupełnie inaczej zachowuje się w relacjach człowiek-instytucja,w szczególności gdy kieruje jakąś strukturą. Wówczas nie widzi on problemu pojedynczego pracownika ,któremu płaci jako pracodawca , najczęściej interesuje go wyłącznie problem funduszu płac instytucji jaką prezentuje.

Za onej babuleńki rozpiętość płac kształtowała się na poziomie 1:3.W systemie kapitalistycznym nie ma żadnych ograniczeń,każdy bierze tyle ile może.Do tego stopnia jest to niemoralna zasada, że w naszych warunkach ta rozpiętość kształtowała się jak 1:1000.

W warunkach zachodnich problem urósł do takiej skali, że muszą się już nim zajmować szefowie krajów G-20. Dlatego mówienie o ciężkiej orce tych panów zarabiających setki tysięcy dolarów jest nieporozumieniem.O ciężkiej pracy możemy mówić w przypadku piekarza pracującego jednoosobowo w swej piekarni. Jeżeli już mamy do czynienia z pracą najemną to i pojawia się wyzysk niezależnie od tego jak chcielibyśmy ślicznie nazwać to zjawisko. Po prostu nie ma charytatywnych kapitalistów.Różnią się oni jedynie skalą stosowanego wyzysku.

Wykorzystywanie kwalifikacji, predyspozycji uporu, ambicji, nieograniczonego czasu pracy w dążeniu do założonego celu ma miejsce we wszystkich systemach zatem nie może ono stanowić argumentu na rzecz któregokolwiek z nich.

Zakładanie a priori,że celem i sensem ludzkiego życia jest bogacenie się, nie stanowi wystarczającego dowodu na prawdziwość takiego twierdzenia. Istnieją różne systemy wartości, w których przejawiają się bardzo zróżnicowane podejścia do bogactwa materialnego i duchowego.Jest oczywistym ,że w systemie kapitalistycznym preferuje się kapitał i związane z tym wzorce ideologiczne, natomiast w systemie komunistycznym nobilituje się wartości ze sfery nadbudowy. To tak różne podejście rodzi w konsekwencji odmienne odbieranie, analizowanie i wnioskowanie związane z postrzeganiem świata i związanych z nim problemów.

Tak zwane pomaganie innym poprzez wzbogacenie się własnej osoby jest pojęciem względnym.Fakt,że komuś płacimy za wykonanie pracy nie jest żadną łaską. Jest to oczywiste prawo pracobiorcy tak często łamane przez pracodawców.Jeżeli tę pracę oferujemy w sytuacji braku pracy na rynku, to jest to najczęściej także związane z negatywnymi preferencjami polegającymi na ofertach kierowanych do rodziny lub pracowników, wobec których dopuszczamy pozasłużbowe oczekiwania.

Faktem poza dyskusją jest to, że w szkołach polskich zamiast podstaw ekonomii wprowadza się naukę religii.Jednak sama ekonomia bez wsparcia finansowego nie ułatwia założenia i rozwinięcia swego biznesu.Założenie „durnego” kiosku wymaga kupienia kiosku,kupienia towaru i kupienia samochodu. Jest to kwota ca 100.000 złotych .Jakiego bezrobotnego stać na to. A mądre gadanie o głupich niszach,w które należy wejść by liczyć na sukces, jest zwykłą propagandą kapitalistycznego sukcesu skazanego na wielką przegraną.

I dlatego ten manewr udaje się zaledwie nielicznym,albowiem kapitalizm jest systemem sukcesu dla nielicznych .Jest to system demokracji,wolności i pluralizmu ale li tylko i wyłącznie dla bogatych.Cała zaś reszta ma w perspektywie potrójne łańcuszki stalowe na wszystkie kończyny.